Ik schrijf dit met toestemming van de betrokkenen. Uit privacy overwegingen heb ik de namen veranderd.
Deze blog gaat over een voorregeling waar ik mee bezig ben. Deze gesprekken zijn speciaal voor mij en daarom wil ik ze graag met u delen. Ook omdat Carla mij toelaat in het laatste stuk van haar leven. Meestal kom ik als iemand al overleden is of heb ik 1 a 2 gesprekken als voorregeling.
Ik vind het bijzonder om te zien hoe onze band groeit, er vertrouwen is en respect.
Euthanasie, De Cirkel rond. 5
Petra belt nog een keertje tussendoor met wat vragen en Carla belt met de vraag of ik bij haar ouders langs wil gaan die ook nog wat vragen hebben. Ik krijg hun telefoon nummer en bel ze op om en afspraak te maken. Met toch wel wat lood in de schoenen ga ik naar ze toe.
Ik kom terecht bij twee lieve oude mensjes die met een kopje thee voorzichtig het gesprek beginnen.
Ze komen over alsof ze vrede hebben met de beslissing van hun dochter. Ze respecteren het in ieder geval wel.
Ze vertelen ook hoe Carla het hun voorzichtig heeft verteld en vertellen ook veel over het leven van Carla en hoe graag ze zelfstandig wilde zijn ook dat Carla liever had gewacht tot hun er niet meer waren maar echt niet meer kon.
Nu begrijp ik zelf ook meer waarom Carla tot deze beslissing is gekomen. Het blijft echter vreselijk om je kind te overleven lijkt mij.
Vader geeft nog een brief aan mij met een tekst die hij tijdens de afscheiddienst wil voorlezen maar zegt nu al te weten dat hij dat dan niet kan. Dat begrijp ik volkomen hoewel ik zeker op de dag zelf nog met hem ga overleggen of hij dat echt niet zelf wil doen, als hij dat echt niet kan doe ik het.
Een paar dagen later heb ik nog een gesprek met Carla gehad. De scan arts is geweest en nu kan het dan eindelijk, zegt Carla.
Voor haar beestjes heeft ze een goed adresje gevonden, dit geeft haar rust en ik merk dat ze dingen meer los kan laten. Desondanks dat ze vreselijk veel van haar beestjes houdt is ze ook opgelucht dat ze deze zorg niet meer heeft.
We bespreken nog wat dingen over haar uitvaart en ze wil graag een foto van zichzelf met haar lievelings poes naast de kist.
Er hangt een vredige sfeer in haar huis, Carla doet ook minder haar best om haar vermoeidheid te verbergen en hoewel Carla soms ook wel wat moet huilen en ik soms ook met een brok in mijn keel zit is het nog steeds geen deprimerend gesprek.
Carla geeft aan dat ze nu wel op is maar toch heel veel gelukkige momenten gekend heeft in haar leven en veel lieve mensen om zich heen heeft waar ze heel dankbaar voor is maar waar ze nu afscheid van moet nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten