Ik schrijf dit met toestemming van de betrokkenen. Uit privacy overwegingen heb ik de namen veranderd.

Deze blog gaat over een voorregeling waar ik mee bezig ben. Deze gesprekken zijn speciaal voor mij en daarom wil ik ze graag met u delen. Ook omdat Carla mij toelaat in het laatste stuk van haar leven. Meestal kom ik als iemand al overleden is of heb ik 1 a 2 gesprekken als voorregeling.

Ik vind het bijzonder om te zien hoe onze band groeit, er vertrouwen is en respect.

Euthanasie, De Cirkel rond 6.

Het is woensdagavond en ik ben onderweg naar Carla’s ouders waar we een gesprek hebben.

Ik ben er als eerste maar al snel komen de schoonzus en de zus van Carla binnen, even later komen Carla en Petra ook binnen.

 Er hangt een wat ongemakkelijke sfeer, we drinken koffie en dan neemt Carla het woord. Ze bedankt ons dat we er zijn en wanneer ze zegt dat de reden van onze komst is te praten over haar uitvaart omdat ze wil sterven, breekt ze en moet erg huilen, haar ouders huilen nu ook en steunen haar maar laten haar gelukkig wel uithuilen. Ik merk dat nu de spanning er grotendeels af is en het gesprek komt op gang.

Carla heeft een laatste wensenboekje van ons en gaat dat punt voor punt door en geeft aan wat haar wensen zijn. Ze bespreekt deze met haar  familie  en die gaan hiermee akkoord. Er zijn ook punten die Carla aan haar familie wil overlaten zodat die ook hun gevoel kwijt kunnen tijdens de uitvaart.

Carla wil graag twee muzieknummers die voor haar belangrijk zijn en Carla’s vader heeft ook een muziekstuk dat hij graag wil horen. Carla,s moeder wil graag dat belangstellenden nog afscheid kunnen nemen in het crematorium  voor de dienst en dat er koffie wordt gedronken in het crematorium, terwijl Carla en Petra dat liever ergens anders willen. Nu gaan we het allebei doen, een mooie compromis. En zo wordt eigenlijk de hele uitvaart stukje bij beetje doorgenomen en vorm gegeven; rustig en in een goede sfeer en iedereen krijgt ook z’n plekje in het geheel.

We hebben het ook nog even over hoe de rouwbrief gaat worden.

Ook wordt er nog gesproken over hoe het straks zal gaan, op de dag van de euthanasie. Carla’ s ouders willen er zeker bij zijn en ook Carla’s zussen en schoonzus. Het is een moeilijk onderwerp (af en toe vloeit er een traan)maar het gesprek verloopt goed. Ik merk dat iedereen het met elkaar eens is en ook wel wat opgelucht, maar vooral belangrijk vind ik dat de wensen van Carla worden uitgevoerd. Rond negen uur besluiten we het hierbij te laten. Carla en haar ouders zijn erg moe en het meeste is besproken. Ik vindt het erg knap hoe iedereen op zijn eigen manier met deze situatie omgaat en alles wil doen om rust te creëren voor Carla.

Het is raar, maar wanneer ik naar huis fiets zijn de straten leeg en stil (Nederland voetbalt deze avond) wat mij een heel raar gevoel geeft en ik realiseer mij dat het straks voor deze familie ook stil wordt en er een grote leegte gaat ontstaan.